در سال ۱۳۲۴ تعدادی از دوچرخهسواران باسابقه و دارای عنوانهای قهرمانی در کشور تصمیم گرفتند با ایجاد مرکزی برای گردهماییهای دوستانه، پایههای یک تشکل صنفی را برپا کنند و کلوپ دوچرخهسواران در ۴ مهر ۱۳۲۴ توسط آنان در تهران و در دفتری در خیابان فردوسی تأسیس شد، این باشگاه در ابتدا فقط مختص دوچرخهسواری بود. اما بعدها رشتههای دیگر از جمله فوتبال نیز به فعالیتهای باشگاه اضافه شدند.[۳۱] پنج ماه بعد و در اسفند همان سال، بازیکنانی همچون چون علی داناییفرد، پطرس باباجان، حسین حراجچی، احمد صمدیان، پیر کارلو، حسنعلی منصور، تفرشی، پرویز عمواوغلی، محمد جاودان با ادغام دو تیم نادر به سرپرستی محمد جاودان و تیم شهاب به سرپرستی پرویز عمواوغلی، تیم فوتبال کلوب دوچرخهسواران را تشکیل دادند[۳۲] و بدین ترتیب باشگاه فوتبال دوچرخهسواران آغاز به فعالیت کرد. از میان بازیکنان آن زمان باشگاه علی داناییفرد به عنوان مربی انتخاب شد.[۳۳] در ۳۱ فروردین ۱۳۲۵ نخستین بازی فوتبال تاریخ باشگاه دوچرخهسواران انجام شد، این بازی که یک بازی دوستانه با تیم گیو بندرانزلی بود با نتیجه ۱–۰ به سود تیم دوچرخهسواران پایان یافت.[۳۲] نخستین بازی رسمی تاریخ این باشگاه نیز در آذر ۱۳۲۵ در هفته اول جام باشگاههای تهران ۱۳۲۵ برگزار شد که برابر تیم سرباز با نتیجه ۱–۳ شکست خورد.[۳۴] دوچرخهسواران در پایان مسابقات آن فصل و در اولین فصل حضورش در مسابقات رسمی، در هر دو جام باشگاهی و حذفی تهران به فینال رسید اما با شکست در فینالها در برابر به ترتیب تیمهای سرباز[۳۵] و دارایی[۳۶] در هر دو جام دوم شد. فصل بعد و در هشتم خرداد ۱۳۲۷ این باشگاه قهرمان مسابقات جام حذفی تهران ۲۷–۱۳۲۶ شد که این قهرمانی نخستین عنوان رسمی دوچرخهسواران است.[۳۴][۳۷] در مهر ۱۳۲۸ و با توافق بین پرویز خسروانی، از اعضای هیئت مؤسسان و مدیر آن زمان باشگاه و مدیران تیم سرباز، این تیم منحل شد و بازیکنانش به تیم دوچرخهسواران پیوستند که این کار قدرت دوچندانی به تیم بخشید.[۳۲][۳۴] در زمستان ۱۳۲۸ پرویز خسروانی به تنهایی امتیاز باشگاه دوچرخهسواران را در اختیار گرفت[۳۸] و سپس دست به تغییر نام باشگاه زد چرا که باشگاه دوچرخهسواران حالا در چندین رشته ورزشی فعال بود و نام دوچرخهسواران دیگر مناسب چنین باشگاهی نبود.[۳۹] در ۲۲ بهمن ۱۳۲۸ نام باشگاه بعد از بحث و رایگیری بین اعضای هیئتمدیره و با توصیه بازیکنان نظامی باشگاه همچون محمد خاتم، حسین سرودی و همچنین خود پرویز خسروانی، به باشگاه ورزشی تاج تهران تغییر کرد و به ثبت رسید.[۳۴][۳۹][۴۰] اعضای هیئت مدیره در هنگام تغییر نام باشگاه عبارت بودند از: پرویز عمواوغلی، گرائیلی، ملکی، علی داناییفرد و سیدآقا جلالی.[۳۹] در فصل ۱۳۲۸ تاج در جام باشگاههای تهران ۱۳۲۸ قهرمان شد که این نخستین قهرمانی این تیم در لیگ فوتبال تهران بود.[۳۲] همچنین در تابستان ۱۳۲۹ تیم تاج با دعوت انجمن ملی المپیک افغانستان[۴۱] به این کشور سفر و در جام استقلال افغانستان در شهر کابل شرکت کرد و در یکی از بازیهای این جام تیم ملی افغانستان را ۳–۲ شکست داد.[۴۲] این نخستین سفر یک تیم باشگاهی ایرانی به خارج از کشور بود.[۳۲] در اسفند ۱۳۲۹ نخستین دوره بازیهای آسیایی در دهلینو برگزار شد و از ۶۴ ورزشکار کاروان ایران ۲۲ نفر از اعضای تیم تاج بودند از جمله ستارگان تیم فوتبال تاج، عارف قلیزاده، محمود بیاتی، نادر افشارعلوینژاد، پرویز کوزهکنانی و ژرژ مارکاریان.[۳۲] دهه ۱۳۳۰ دوران اقتدار تاج در مسابقات فوتبال تهران و ایران بود. در فصل ۱۳۳۱ تاج برای دومین مرتبه قهرمان جام باشگاههای تهران شد اما پس از این فصل باشگاه تاج دچار اختلافات داخلی شد و این اختلافات باعث شدند تا تعدادی از بازیکنان و مربی تیم به تیم نادر پیوستند.[۳۲] خاتم و سرودی نیز با خسروانی و جاه طلبیهایش به مشکل خوردند و تاج را ترک کردند.[۳۴] مجموع این اتفاقات باعث شدند تا برای ۳ فصل تاج در مسابقات باشگاههای تهران شرکت نکرد یا در میانههای جدول متوقف شد و دست تیم از جامهای قهرمانی کوتاه ماند. اما در نیمه دوم این دهه با بازگشت داناییفرد و تعدادی از بازیکنان جدا شده، تاج مجدداً موفق به فتح جام باشگاهها و حذفی تهران شد و در فصل ۱۳۳۵ قهرمان جام باشگاههای تهران شد. در فصل ۳۷–۱۳۳۶ تاج ابتدا عنوان قهرمانی در جام باشگاههای تهران را تکرار کرد و سپس به عنوان نماینده تهران در مسابقات قهرمانی ایران که در اصفهان برگزار شد شرکت کرد و با برتری بر رقبا قهرمان ایران شد. تاجیها در دیدار فینال با نتیجه ۰–۳ تیم منتخب تبریز را مغلوب کردند.[۳۲] در فصل ۳۸–۱۳۳۷ تاج توانست هر دو جام باشگاهها و حذفی تهران را همزمان فتح کند. تاج فصل بعد و در ۴۰–۱۳۳۹ موفق شد باز هم قهرمان جام باشگاههای تهران شود تا تعداد قهرمانیهای تاج در این مسابقات در دهه ۱۳۳۰ به عدد ۵ برسد. مسن شدن بازیکنان اصلی و ظهور رقبای جدید از جمله تیم پاس که تعدادی از بازیکنان نظامی باشگاه از جمله حسن حبیبی، حشمت مهاجرانی و محمد رنجبر را به خدمت گرفت باعث شدند تا تیم تاج پس از کسب قهرمانی در جام باشگاههای تهران ۱۳۴۱ در فصل ۱۳۴۱ در سالهای نخستین دهه ۱۳۴۰ موفقیت خاص دیگری کسب نکند[۳۲] و در مسابقات جام باشگاههای تهران همواره در میانههای جدول متوقف شد. در نیمه دوم این دهه باشگاه دستخوش تغییراتی شد، زدراکو رایکوف در اسفند ۱۳۴۸ جانشین علی داناییفرد شد و وی بعد از بیش از دو دهه مربیگری در تاج از این پست کنار رفت و فصل نوینی در تاریخ باشگاه تاج رقم خورد.[۳۲] رایکوف در نخستین قدم جوانگرایی را در دستور کار خود قرار داد و سپس سیستم تیم را از ۴-۲-۴ سنتی فوتبال ایران به سیستم مدرن ۳-۳-۴ تغییر داد.[۴۳] تاج قهرمان آسیا در بهار ۱۳۴۹ تیم تاج در بهار ۱۳۴۹ تاج با سیمایی نوین قدم به مسابقات باشگاهی قهرمانی آسیا ۱۹۷۰ گذاشت. تیم تاج در پی قهرمانی در جام باشگاههای تهران ۴۸–۱۳۴۷ برای نخستین بار جواز حضور در مسابقات قارهای را کسب کرد و در ورزشگاه امجدیه میزبان این مسابقات بود. تاج موفق شد بدون شکست خوردن عنوان قهرمانی آسیا را از آن خود کند. آنها در دیدار فینال این مسابقات در حالی که با یک گل از هاپوئل، حریف اسرائیلی خود عقب بودند در نهایت با گل غلام وفاخواه مساوی کردند و در وقتهای اضافه با گل مسعود معینی پیروز شدند تا جام قهرمانی آسیا در خانه بماند[۴۴] و یکی از باارزشترین عنوانهای قهرمانی تاریخ این باشگاه به دست آمد.[۴۳] در زمستان ۱۳۴۹ تاج جام منطقهای ۱۳۴۹، نخستین جام باشگاهی سراسری ایران را باز هم بدون شکست فتح کرد، آبیپوشان در نیمهنهایی این مسابقات در دیداری جنجالی و پر حاشیه از سد پرسپولیس گذشتند و در فینال پاس را شکست دادند.[۴۵] فصل بعد تاج در بهار ۱۳۵۰ یک بار دیگر فاتح جام باشگاههای تهران شد[۴۳] اما در تکرار عنوان قهرمانی در ایران ناموفق بود و به عنوان سومی جام منطقهای رضایت داد. تاج در فصل ۱۳۵۱ یک بار دیگر جام باشگاههای تهران را فتح کرد.[۳۲] جام باشگاههای تهران ۱۳۵۱ آخرین فصلی بود که تاج در این مسابقات شرکت کرد و از فصل ۱۳۵۲ تیم تاج به مسابقات جام تخت جمشید پیوست[۴۶] و دور دوم مسابقات را در حالی فتح کرد که در نیم فصل نخست آن فصل از یازده بازی ده برد و یک تساوی کسب کرده بود اما در نیم فصل دوم که پس از برگزاری بازیهای آسیایی تهران ادامه یافت با افت مواجه شد ولی در نهایت دو هفته مانده به پایان فصل قهرمان شد.[۴۷] فصل بعد تاج نتوانست از مقام قهرمانیاش دفاع کند[۴۸] و در هفتههای پایانی فصل ۱۳۵۵ سرانجام رایکوف بعد از حدود هفت سال مربیگری از تاج کنار رفت و در ابتدا علی داناییفرد به شکل موقت[۳۳] و سپس ولادمیر جکیچ بهطور ثابت جانشینش شدند.[۴۹] باشگاه تاج در فصل ۱۳۵۷ موفق شد فاتح دومین دوره رقابتهای جام حذفی شود[۵۰] تا آخرین عنوان قهرمانی فوتبال سراسری ایران قبل از انقلاب ۱۳۵۷ را از آن خود کند. در شهریور همان سال و در حالی که از جام تختجمشید ۱۳۵۷ دوازده هفته گذشته بود و این باشگاه با یک امتیاز کمتر در تعقیب شهباز صدرنشین بود، با ملتهب شدن شرایط کشور و اوجگیری انقلاب و تعطیلی این مسابقات از ادامه حضور در رقابتها بازماند.[۵۱]
